Park obrazków zapisanych ołówkiem

Zdarzył mi się taki dzień

zapisywania fotografii

wywołanych śmielszym spojrzeniem słońca

Zawsze myślałam,

że balsam na kobiecą duszę

jest z kota

ale okazuje się,

że to coraz częściej yorków robota

i tak robię zdjęcie mijających mnie panien

co upchały po dwa yorki w rowerowych koszykach

Zagłębiając się w potoczności granatowo-szare

utrwaliłam przy okazji łagodną parę

pani w bardzo wysokie obcasy odziana

schodzi ze stromej górki

za panem, ścieżką wzdłuż płotu

śmiejąc się z wymyślonego naprędce kłopotu

Pod sklepem

pstrykam skromną fotę

wróbelka, który sprawdza jakość okruchów

atomy miasta przemielone w dziobie

lądują z powrotem na ulicznym podrobie

Wróbel skacze pod Alfa Romeo

miękko zaparkowanym na drożdżówce

jednym kołem

Czekam w urzędzie

patrzę na żyrandol

prosto z sali balowej wyjęty

a po moim lewym boku

wisi drewniany Jezus po prawicy wygięty

Frontem straszą antyczne krzesła

na których wiekuiście przysiadły

cycate dziewice z ogrodu rajskiego

mają skrzydła i kwieciste ogony

Na ścianie robi się troszkę sentymentalnie

bo wisi zegar,

który niegdyś śpiewał

godziny mojego dzieciństwa

W towarzystwie obrazków

udających stare ryciny

klucząc wokół nazwisk

ciągłych pytań kto gdzie mieszka

powaga urzędu się kłania

i dostojnie stąpa po arabeskowych dywanach

Czuję zapach kawy, drewna i profesjonalizmu

lecz już żegnam

łoskot składania urzędowych deserów

stukot obcasów

i drzwi zamykanych co chwilę z hałasem

Młodość na pasach w komórce się chowa

po drugiej stronie krzaczaste brwi

unosi, marszczy nos i usta

otwiera

starzec i jego rower

Na żaglach pływa wrona

może wypatruje zacisznego ustronia

lub bawi się po prostu

wiatrem i

nieśmiałym jeszcze deszczem, który

mnie coraz bardziej pogania tak,

że wkładam aparat w kieszeń

i już tylko do domu się spieszę